Znak diakrytyczny

znak diakrytyczny (gr. διακριτικός - odróżniający) [dia-kri'ti-kos]

1.

znak towarzyszący np. niektórym literom łacińskim w celu zaznaczenia odmiennej ich wymowy lub akcentu; do znaków diakrytycznych zaliczają się np. niemieckie umlaut (dwie kropki), francuskie circomflex (daszki), czeskie apostrofy i polskie ogonki oraz zmiękczenia;

2.

w żargonie komputerowym nazwa nowego znaku powstałego z litery łacińskiej stowarzyszonej w jedną całość ze znakiem diakrytycznym w znaczeniu 1; znaki diakrytyczne niektórych języków mają przyporządkowane numery z części rozszerzonej tablicy kodów ASCII; polskie znaki diakrytyczne długo znajdowały się poza wszelkimi standardami - w związku z czym po kraju krążyło ok. 10 lokalnych konwencji ich kodowania; najbardziej znane były trzy: standard Mazovia, DHN (Domu Handlowego Nauki) oraz zadekretowany polską normą PN-91/T-42115 standard IBM ISO Latin 2 (ISO-8859-2). W dobie rozwoju Internetu, konwencje polskich liter bardziej zglobalizowały się, przez co obecnie często są stosowane także UTF-8 (Unicode) oraz wprowadzony przez Microsoft Windows-1250 (Windows CE).