Komunikacja plezjochroniczna

Komunikacja plezjochroniczna - (gr. plesios, oryg. πλησιός – bliski; chronos, oryg. χρονος – czas) cecha komunikacja „prawie” synchronicznej. Sieci plezjochroniczne są używane przez firmy telefoniczne do synchronizowania sygnałów T1, T3 (E1, E3). Urządzenia do plezjochronicznej transmisji sygnału na każdym z końców łącza nie stosują bezwzględnej miary czasu do taktowania przekazu przez sygnał zegarowy (co oznaczałoby pełną synchronizację), natomiast izolują od siebie łączone systemy taktujące. Protokół cyfrowej hierarchii plezjochronicznej (zob.) PDH (zwanej również prawie synchroniczną) określa sposób tworzenia strumienia zbiorczego 2048 kb/s z sygnałów elementarnych o podstawowej przepływności 64 kb/s oraz sposób zwielokrotnienia tych strumieni (2 Mb/s lub większych) na kolejnych poziomach multipleksacji. Ponieważ zwielokrotnione strumienie są generowane przez różne urządzenia i między sobą różnią się nieznacznie (zob.) przepływnością, przyjęta technika multipleksowania uzupełnia informację w przeplocie bitowym o dodatkowe pozycje zwane bitami uzupełnienia. Bity te są potem usuwane z sygnału w procesie demultipleksacji. Proces ten nosi nazwę operacji plezjochronicznej. Ograniczenia oraz brak jednoznacznej standaryzacji systemów teletransmisyjnych opartych na plezjochronicznej hierarchii cyfrowej spowodowały, że od 1996 r. PDH nie są już praktycznie instalowane. Równocześnie następuje szybki wzrost najnowszej cyfrowej transmisji synchronicznej objętej międzynarodowym standardem (zob.) SDH. Por. też: komunikacja synchroniczna oraz komunikacja asynchroniczna.