Tekst źródłowy strony X.25

'''X.25''' - protokół komunikacyjny dla sieci [[WAN]], opracowany przez organizację CCITT (obecnie [[ITU]]). Operatorzy telekomunikacyjni po raz pierwszy udostępnili X.25 jako komercyjną usługę we wczesnych latach 70. Charakterystyczną cechą sieci X.25 jest to, że nie zawiera ona w sobie żadnego komputera i jest podobna do linii telefonicznej. Można ją utworzyć budując podstawową strukturę transmisji danych - (zob.) węzły sieci (centrale) i połączenia między nimi. Do każdego węzła dołączane jest urządzenie końcowe transmisji danych - komputer, terminal (DTA - data terminal equipment) lub koncentrator terminali. Urządzenia końcowe opatrzone są adresami powiązanymi z numerem węzła. Centrale służą do zestawiania połączenia z wybranym adresem. Zatem sieć X.25 łączy komputery (terminale), które są źródłami lub odbiorcami przesyłanych informacji. Sieć X.25 daje m.in. możliwość podłączenia urządzeń różnych typów i producentów, pozwala na transmisję wielu rodzajów danych, daje też odporność na zakłócenia. Sieć X.25 oferuje natomiast ograniczoną przepustowość, czyli małą prędkość przesyłu informacji. Protokół X.25 można stosować zarówno w komutowanych jak i w stałych obwodach wirtualnych. Komutowane obwody wirtualne (SVC) są zestawiane zależnie od potrzeb, a ich dekompozycja następuje natychmiast po zakończeniu sesji komunikacyjnej. Stałe kanały wirtualne ( (zob.) PVC) są z góry określonymi połączeniami logicznymi, łączącymi dwa punkty za pomocą sieci komutowanej. Zaletą obwodów SVC jest ich elastyczność i możliwość połączenia na żądanie dwóch dowolnych punktów sieci X.25. Ich ograniczeniem jest czas nawiązywania połączenia, jaki trzeba odczekać przed rozpoczęciem wymiany danych z innym urządzeniem w sieci. Kanały PVC nie są tak elastyczne i konieczne jest ich uprzednie zdefiniowanie. Ich podstawową zaletą jest brak okresu nawiązywania połączenia. Dlatego też kanały PVC są zwykle wykorzystywane do obsługi komunikacji między urządzeniami, które wymieniają dane regularnie lub w sposób ciągły; obwody SVC wykorzystuje się do sporadycznej komunikacji. Protokół X.25 zaopatrzono w skuteczne mechanizmy wykrywania i korekcji błędów, zapewniające wysoką niezawodność przy przesyłaniu za pośrednictwem elektromechanicznych urządzeń komutacyjnych infrastruktury telekomunikacyjnej. Nadaje się on w związku z tym do niewielkiego ruchu i stosunkowo małych szybkości ze względu na duży nakład mocy obliczeniowej, przeznaczonej na badanie przekłamań w sieci. W protokole X.25 wydajność transmisji została poświęcona na rzecz niezawodności i dlatego eksploatowany jest nadal do łączy o niskiej jakości. Obecnie, w epoce komunikacji cyfrowej i optycznej, mechanizmy wykrywania i korekcji błędów protokołu X.25 nie mają już tak wielkiego znaczenia, stanowiąc raczej zbędny narzut. Funkcje te aktualnie przejęły urządzenia komunikacyjne, więc nie ma konieczności ich pełnienia przez każde urządzenie w sieci. Aplikacje, które wciąż wymagają korzystania z protokołu X.25, mogą osiągnąć lepszą wydajność przy emulacji protokołu przez różne urządzenia transmisyjne.